ره آورد

یکی از درس‌هایی که در مدرسه یاد گرفتم فرضیه‌ی یکی از فیلسوفان بزرگ عهد عتیق است که می‌گفت جایی که در آن هستیم اهمیتی ندارد، مهم این است در چه حالت روحی قرار داریم.

یادم می‌آید آن فیلسوف این مطلب را برای یکی از دوستانش که بسیار افسرده بود و می‌خواست به سفر برود، نوشته؛ آن دوست خیلی بی‌ادبانه به او جواب می‌دهد : «به هر حال هر جا برود نامه‌ی مزاحم او را همراه خود می‌برد». ... وقتی به ایستگاه شرقی می‌رسم، در نهان آرزو دارم کاش کسی به انتظارم آمده باشد. احمقانه است. مادرم در این ساعت هنوز سرکار است و مارک از آن آدم‌ها نیست که برای حمل کردن چمدان من به حومه‌ی شهر بیاید، همیشه این امید بی‌رمق را داشتم. این بار هم دست برنداشتم، پیش از پیاده شدن از پله‌های واگن و سوار شدن به مترو، نگاه دورانی دیگری به اطراف انداختم ببینم شاید کسی باشد ... گویی در هر پله چمدان سنگین‌تر می‌شود. 

دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد ... به هرحال چندان پیچیده نیست.